Chillen op de Antillen

Bon tardi,

De titel dekt eigenlijk de lading voor dit verslag. Naast mijn onderzoek naar de beveiliging op Blue Bay is er voldoende tijd over om uitgebreid te kunnen "Chillen op de Antillen". Iets wat de Antillianen zelf ook genoeg doen, het werktempo ligt hier namelijk erg laag en om iets te regelen kost vaak dagen, als het al lukt. Ik merk het 's ochtends al als ik naar mijn busje in Otrabanda loop, op de pondjesbrug loop ik iedereen voorbij en dat komt niet alleen doordat mijn benen een stukje langer zijn. De bus vervolgens rijdt weg wanneer de chauffeur zin heeft en gaat rustig volbeladen met passagiers langs een tankstation om te tanken.

Inmiddels loopt mijn onderzoek goed, de enquêtes zijn af en vanaf vrijdag ga ik bij de bewoners langs. Als het goed is heb ik dan een golfkarretje of iets dergelijks zodat ik niet hoef te lopen, lopen doet men op Curaçao namelijk niet, daarnaast is het resort simpelweg te groot om met de benenwagen af te leggen. Op advies van de parkmanager heb ik besloten om naast een Nederlandse en Engelse versie van de enquête ook een Spaanse versie te maken. Op het resort wonen namelijk veel mensen uit Venezuela en Colombia die geen Engels of Nederlands spreken en om deze mensen ook te bereiken is een Spaanse versie vereist. Gelukkig was het zusje van mijn huisgenoot (Linde Overbeek) bereid om mij te helpen en de enquête te vertalen naar het Spaans.

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover; Klein Curaçao! Met een groep van zo'n zestig stagiaires voeren we rond een uurtje of 8 weg uit de haven van Jan Sofat met Miss Ann. Op de heenreis was de zee erg ruw en mede doordat we tegen de golven in voeren, hingen er verscheidende mensen over de reling. Gelukkig had ik zelf nergens last van, maar was ik daardoor wel in de weer met zakjes voor mensen die de reis minder prettig vonden. Na ongeveer twee uur kwamen we aan op het onbewoonde Klein Curaçao, zoals op de foto's is te zien is, is het eiland naast een vervallen vuurtoren leeg. Het is ongeveer een kilometertje breed en een paar kilometer lang. De witte stranden en de blauwe zee maken het tot een bijzonder geheel. Op het eiland spoelen geregeld schepen aan. Aan de oostkant lagen nog twee schepen, één lag er ongeveer 30 jaar en was bijna weggeroest, een zeilschip lag er wat korter en was nog bijna volledig intact. De schepen die stranden op Klein Curaçao zijn voornamelijk Franse schepen, het verhaal erachter is dat Fransen een zeekaart hebben waar de vuurtoren op een andere plek staat, hierdoor sturen de schepen te laat en lopen ze vast op de rotsen.
Na een rondje over het eiland en een beklimming van de vervallen vuurtoren, was het tijd om te "chillen" en te snorkelen. Met een grote groep zijn we gaan snorkelen en ondanks de tegenvallende hoeveelheid koraal waren er wel veel schildpadden, roggen en gekleurde vissen te zien. Na de barbecue gingen de vele flessen drank open en bij het kampvuur en de muziek was het nog tot diep in de nacht gezellig. Rond een uurtje of 3 heb ik maar eens een strandbedje onder de sterrenhemel opgezocht om toch nog wat uurtjes slaap te pakken. Rond 7 uur was iedereen door de felle zon weer wakker en was het wachten tot we weer met de boot terug naar Curaçao gingen. Rond half 1 vertrokken we dan eindelijk en dit maal was de zee een stuk rustiger en was het voor iedereen een stuk beter vol te houden. Na vele vliegende vissen te hebben gezien werden we ook nog verrast door een schol dolfijnen die een stukje met de boot mee zwommen. Na een uitgebreide lunch bij St. Tropez ben ik eenmaal thuisgekomen eigenlijk direct gaan slapen en werd pas de volgende ochtend weer wakker.

De komende dagen zullen voornamelijk in het teken staan van de vele feestjes en het afnemen van de enquêtes. Vanaf 12 juni komt Kim twee weken vakantie vieren en mij gezelschap houden, kijk er heel erg naar uit!

Tot zover dit verslag!

Groeten,
Marnix